.......مادرانه ای به بهانه آمدن بهار !!!!

دخترکم:

نه از ستایش ستایشگران شاد شو ،

و نه از ملامت ملامت‌گران غمگین باش ..

بنگر که چگونه

درختان در فصل بهار

جامه‌ی شکوفه بر تن می‌کنند،

و بی‌آنکه در بند ستایشی باشند،

در فصل تابستان

میوه می‌دهند ...

آنها در فصل پاییز،

برگ‌هایشان را می‌ریزند

و بی‌آنکه از سرزنشی بهراسند،

در فصل زمستان،

به خواب می روند...

عزیز دل مادر!!!!

همیشه سرودن بهاریه های دلچسب ، بنا به حضور نوروز و بهار هم نیست ... گاهی بهار به دلت می ریزد ، با حضور کسی ... با امید به بودن کسانی ... گاهی بهار ، همین بودن هاست ... همین آمدن ها ... همین شدن ها ... .... وقتی بهانه ای برای طراوت داشتی ... امیدی برای روز ... خیالی برای شب ... همین ها بهاریه ای است برای دلت که در عین جدایی نیز خزان نخواهد داشت ... برگ زرد زیبای پاییزی نیز در مشام جانت عطر بهار میدهد ... میبینی ؟! ... حتما" نباید اسفند شود تا بهار در دلت جوانه زند ... بهار ، "بودن هایی" ست که عطر دارد تنفس شان ... آهنگ خوش بودن دارد قلبشان ... و بوییدنشان تو را به دشتی پر از شکوفه های سپید و صورتی می برد که آسمانش پر از شوق و امید است ... برایت بهاریه ای چنین آرزومندم ...

ترنمم!!!

کم کم همه ی خانه ها تمیز خواهد شد  ... براق و شفاف و با طراوت و عطری خوش  ... خونه ی بزرگ و کوچیک و نو و کهنه نداره ... هر کس به بهانه عید شروع میکنه به گردگیری و تازه کردن خونه ش ... ولی این وسط  یه عده هستند که خونه دلشون از هر سال گرفته تر و دلگیر تره ... اونهایی که عزیزی از دست دادند و جای خالیش و می بینند ... اونهایی که منتظرند ... اونهایی که بیماری دارند گوشه همون خونه ی به ظاهر تمیز و با طراوتشون ... اونهایی که گرفتاری عمیقی دارند در دلشون ... و اونهایی که دلتنگند برای عزیزی ...  بیا برای دلهای همه دست به دعا برداریم ... و اگر کاری از دستمون برمیاد دستی به خیر برداریم ... که شاید حتی به قدر ذره ای دلتنگی  دلی کمتر و کمتر بشه ... تا مزه ی شیرین بهار به ذائقه همه خوش بیاد ...

و در پایان به رسم هر سال یادی کنیم از کسانی که امسال دیگر در بین ما نیستند...سخت است باور کنی مرگ کسانی را  که روزگاری را با خاطرات خوش آنها سرکردی.
سخت است قبول کنی که دیگر نمی‌توانی صدای دلنشینشان را بشنوی.

روحشان شاد و یادشان گرامی باد...