........ایستگاه شماره یک: تقلید!!!!

تحسین کنید ، ولی حسادت نکنید ؛دنبال کنید ، ولی تقلید نکنید...

بنایی پشت بام خانه ی ملا را کاه گل می کرد. چون کارش تمام شد ، خواست پایین بیاید ، راه نبود ، گفت :” چه کنم تا راحت پایین بیایم؟”ملا گفت : ” طناب بالا می اندازم . دور کمرت ببند تا تو را پایین بکشیم.”چون طناب به دور کمر بنا محکم شد ، ملا و چند نفر از دوستانش او را کشیدند و بنای نگون بخت از بام پرت شد و در دم جان سپرد.مردم ملا را سرزنش کردند که این چه نوع پایین آوردن بود؟!گفت:” پدرم همیشه دیگران را این طور از چاه بیرون می آورد. طناب به کمرشان می بست و آنها را می کشید ، این مرد لابد اجلش رسیده بود ، و الا نمی مرد.

داستانی در باره ی چارلی چاپلین ، نابغه ی سینمای کمدی وجود دارد …. روزی اعلام کردند هرکس نقش ” چارلی چاپلین ” را بهتر بازی کند به او جایزه ای تعلق می گیرد. اتفاقا خود چارلی هم در این مسابقه ی مهم شرکت کرد و سوم شد.

در تقلید از دیگران و شبیه شدن به دیگران بهتر از خود آنها ظاهر می شویم.عدم اعتماد به نفس باعث می شود راه تقلید کورکورانه از مرام دیگران را در پیش بگیریم. کسی این گونه می اندیشد که برای خود احترام قائل نیست وگرنه انسانی که برای خود ارزش قائل است اجازه نمی دهد تا از شیوه و رفتار دیگران تقلید کند و مضحکه ی این و آن شود.

اگر تقلید کنی به وجود اصیل خویش خیانت کرده ای. اگر تقلید کنی دیگر وجود خودت نیستی، دیگر روح خودت نیستی، دیگر خودت نیستی. آن چه تقلید می کنی مهم نیست، مهم این است که تقلید کردن یعنی کشتن روح و روان خودت.

تقلید یعنی آتش زدن بر مخلوق خدا. خداوند تو را آفریده که خودت باشی، اگر قرار بود دیگری باشی چه لزومی برای آفرینش تو بود!؟

تقلید یعنی شبیه سازی، یعنی نمایش دادن کسی دیگر، یعنی تنها یک بازیگر بودن. یعنی یک چهره نقاشی شده، یک نقاب، تقلید یعنی تکرار زندگی خود و دیگران، و این تکرار چه خواب آلود است!

کمتر کسی به شما می گوید خودتان باشید، همه به شما نمونه می دهند: "مانند آن باش" گویی که تمام هدف خداوند از خلق شما تکرار زندگی دیگران است و نه زندگی خود. گویی که خداوند به شما زندگی دست اولی نداده و زندگی دست دوم دارید.

 این بی احترامی به خود و بی احترامی به خداوند نیز هست.

خداوند به هر کدام از ما یک زندگی داده و زندگی من مال این و آن نیست و من باید خودم زندگیم را خلق بکنم نه دیگری. برده و مقلد نباش.با تقلید از دیگری، حتی اگر پیروز شوی، در درون خالی خواهی ماند و پوشالی، افسوس!

با تقلید از دیگری هر کاری که انجام دهی در جایی و به نوعی نکته را از دست می دهی.تو در یک مرحله دچار خطا خواهی شد.

هیچ اشکالی ندارد از یک آموزگار- از یک روحانی کمک طلبید. روحانی در آن جا می تواند راه را برای تو باز کند و تو را از خطرات راه آشنا سازد.

تو آنقدر اصالت داری که زندگی خودت را زندگی کنی. و نه زندگی دیگری را.این هدیه عظیم الهی است.

هر وقت خودت را شناحتی تقلید محو می شود.

خلاقیت پس از خودشناسی رخ می دهد.

پی نوشت:از این به بعد در این وبلاگ مطالبی با عنوان ایستگاه خواهیم داشت...شاید کمی به خودمان بیاییم...