....یادی از کسانی که امسال در بین ما نیستند!!!

سال 91 با همه خوبی ها و بدی هایش...اشک ها و لبخندهایش...غم ها و شادی هایش...تمام شد.

سالها می آیند و می روند . مثل خود زندگی که خوب که نگاه می کنی مثل همین رفتن می ماند و آدم دلش لک می زند برای یک آمدن دیگر. یک بهار دیگر.

همیشه زمستان که می شود دوست داری بهار بیاید . بهار که می شود  صداها و آدمهای نازنینی جلوی چشم آدم می آیند و می روند . بهار که می شود آدم یاد عزیزانش می افتد. یاد آنهایی که رفتند. یاد آ نهایی که نیستند.

همیشه زمستان که می شود دوست داری بهار بیاید. بهار که می شود یاد آدمهای خوب می افتی . یاد آدمهای خوب که می افتی یاد بدی هایی زنده می شود که در حقشان روا کردند.

سخت است مرگ کسانی را باور کنی که روزگاری را با خاطرات خوش آنها سرکردی.
سخت است قبول کنی که دیگر نمی‌توانی صدای دلنشینشان را بشنوی.

باز می بینی  دلت گرفت ...

دلت که گرفت ، می گردی دنبال یک حال دیگر ، یک خلوت دیگر ، یک چیزی که تو را تازه کند. از نو متولد بشوی....

توی  بهار می خواهی یک دل سیر گریه کنی ، برای خودت ، برای دلتنگیهایت ، برای برخی جاهای خالی مانده از رفتن برخی آدمها...

آخر این سال کهنه و یاد خیلی از آدمها .... نمی خواهی اسم ببری . فقط می خواهی یادت باشد که زندگی همین آمدن و رفتن است . خیلی ها آمدند و رفتند . و این که رفتن باید باشد . بعضی ها با همین رفتن ها متولد شدند .

اصلا زمستان باید باشد تا بهار معنا پیدا کند . پس خوشا به حال آنهایی که با رفتنشان دوباره متولد شدند. دوباره سبز شدند . سبز سبز...

روحشان شاد و یادشان گرامی...